تفسیر عتیق نیشابوری

عتیقِ نیشابوری، صد و اندی سال پس از ترجمه ی تفسیر طبری، در همان راهی که آن عُلمای ماوراءالنّهری هموار کرده بودند قدم برداشت. تأمل عتیق بر جزئیات و شرح دقایق ماجرا در میان تفسیرهای کهن فقط با ترجمه‌ی تفسیر طبری قابل مقایسه است، با این تفاوت که روایت او بیش از آن که متّکی به هر روایت و منبع مکتوبی باشد، متّکی به خودِ اوست. قصّه هایی که از زبان او می خوانیم، از هر سرچشمه ای برآمده باشند، بعد از عبور از صافیِ وجود اوست که به دست ما رسیده اند-قصّه های آشنا و هزاران ساله ای که همه‌ی آنها را بارها و بارها خوانده ایم و شنیده ایم، اما همه با لحن و زبانی چنان گرم و گیرا و دل انگیز روایت شده اند که گویی برای اوّلین بار است که به گوشمان می خورند.